" มันกว้างเกินไป " ลุงตอบโดยที่สายตาจับจ้องไปที่หนังสือพิมพ์ที่อยู่ในมือ
" ...กว้างเกินไป? " ผมอึ้งกับคำตอบของลุง
" ถูกต้อง สิ่งที่หนุ่มขอมันกว้างเกินไป ลุงไม่สามารถดลบันดาลให้เป็นจริงได้ " ลุงพูดแต่สายตายังจับจ้องไปที่ตัวหนังสือบนหน้าหนังสือพิมพ์ ลุงค่อยๆเอานิ้วชี้เลื่อนไปตามคำต่างๆในบรรทัด แล้วทำปากอ่านตามเบาๆ
" ไหนลุงบอกว่าจะให้พรผมสองข้อ ให้ผมขออะไรก็ได้ นี่ผมก็ขอข้อที่หนึ่ง ให้สวนสาธารณะที่ผมทำงานอยู่กลับมาเจริญรุ่งเรื่อง มีผู้คนมาใช้บริการกันถ้วนหน้า มีสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆทันสมัย ให้มันกลายเป็นศูนย์รวมของคนทุกเพศทุกวัย " ผมย้ำพรของผมให้ลุงฟังอีกรอบ
" นั้นแหละ มันกว้างเกินไป หนุ่มต้องเจาะจงให้ลุงฟังว่า จะให้บันดาลสิ่งใดกันแน่ พูดชื่อเฉพาะของสิ่งนั้นออกมา " ลุงเหล่ตามาที่ผมแล้วพูด
" ลุงครับ... ก่อนอื่น ลุงเลิกอ่านหนังสือพิมพ์แล้วคุยกับผมก่อนได้มั้ยครับ ผม.. "
" นี่หนุ่ม ลุงจะขึ้นชื่อว่าเป็นรู้รอบรู้ทุกอย่างในโลกใบนี้ได้อย่างไร หากลุงไม่ศึกษาหาข้อมูล อีกอย่างนึง หนุ่มกำลังศึกษาด้านสถาปัตยกรรมใช่หรือไม่ ลุงอยากให้หนุ่มเอาความสามารถนี้มาใช้ให้เกิดสรรพคุณ " ลุงพูดจนจบ
" ลุงครับ ผมพึ่งเริ่ม...แล้ว...เด็กอย่างผมจะไปทำอะไรได้ " ผมตอบอย่างตรงไปตรงมา
" ลุงอยากให้หนุ่มกลับไปไตร่ตรองมาอีกคืนนึง ไตร่ตรองถึงความทรงจำที่หนุ่มเคยมี ถึงบ้านเกิดของหนุ่มที่เมืองไทย ถึงความร่มรื่น เย็นสบาย ถึงรอยยิ้มของผู้คนที่ออกมาจากใจจริง เอาสิ่งเหล่านั้นมาเป็นแรงบันดาลใจ วาดแบบสวนในฝันของหนุ่มขึ้นมา ถ้าแค่นั้นหนุ่มทำได้ใช่หรือไม่ แค่จินตนาการถึงสวนแห่งใหม่ที่จะทำให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แล้วพอหนุ่มรู้แน่ชัดถึงสิ่งที่หนุ่มขาดแคลน กลับมาหาลุงอีกครั้ง แล้วเจาะจงขอมันกับลุง แค่นี้ทำได้หรือไม่ " ลุงพูดต่อจนจบ ผมพยักหน้าเบาๆแล้วเดินจากมา สวนในฝัน? สวนในความทรงจำ? สวนจตุจักร? สวนหลวงร.9...สวน... ผมพยายามจะนึกแต่นึกไม่ออก มันเป็นอย่างที่ลุงพูดจริงๆ..เรื่องที่ขอ มันกว้างเกินไป
No comments:
Post a Comment