ทุกครั้งที่ผมรู้สึกตื่นเต้น ของเหลวภายในตัวผมจะชอบเรียกร้องหาอิสระภาพ ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งวันนี้ผมมีอาการตื่นเต้นกว่าปกติเพราะมันเป็นวันแรกของการเรียนที่มหาลัยแห่งใหม่ที่ประเทศแห่งใหม่ ผมเริ่มต้นเช้าวันใหม่โดยการเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำที่ไม่ใหม่ ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนขี้อาย แต่ไอ้การที่จะต้องปลีกตัวไปขี้ในขณะที่ตัวเองกำลังหลงทางอยู่นั้น มันช่างเป็นการขี้ที่กดดันมาก อย่างแรกเลยคือ ผมเหลือเวลาครึ่งชั่วโมงก่อนที่วิชาแรกจะเริ่ม ผมใช้เวลา20นาทีก่อนหน้านี้เดินวนไปวนมา หาเลขที่ห้องที่เรียงต่อกันในรูปแบบที่ผมยังไม่เคยชิน บางทีไอ้การจัดรูปแบบของห้องเรียนให้สลับซับซ้อน อาจจะเป็นทฤษฎีของสถาปนิคผู้ออกแบบมหาลัยนี้ก็ได้ เพื่อให้นักเรียนได้ฝึกสมองไปในตัวในขณะที่เดิน อย่างที่สองก็คือ คนที่ปวดขี้ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว ตอนที่เดินวนอยู่ตรงทางเข้าหลัก มีผู้คนมากมายเดินกันอย่างขวักไขว่ ผมไม่เคยรู้ว่าโรงเรียนนี้มันโด่งดังขนาดนี้ และแต่ละคนก็คงมีความรู้สึกอะไรที่ไม่ต่างไปจากผมนี่หล่ะมั้ง ง่วงนอน ตื่นเต้น หลงทาง และต้องการที่ปลดปล่อย
โชคดีมาก ที่นี่มีห้องน้ำแทบจะทุกมุมตึก ผมสามารถเลือกตัดสินใจได้อย่างรอบคอบ พอทำธุระเสร็จ ผมเหลือบดูนาฬิกาที่โทรศัพท์ ผมเหลือเวลาอีก 5 นาทีในการหาห้องเรียน ผมรีบหยิบเอาแผ่นกระดาษที่มีหมายเลขห้องออกมาดูอีกรอบก่อนที่จะรีบเดินแบบเร็วๆออกมาจากห้องน้ำ ด้วยการที่เร่งรีบและไม่ได้มองทาง ผมเดินไปชนเข้ากับใครบางคน มันเป็นการชนที่เบามาก เหมือนกับแค่เป็นการกระทบไหล่ แต่บุคคลนั้นลอยกระเด็นไปไกลจนผมตกใจ ผมสังเกตุเห็นร่างที่นอนอยู่บนพื้น เขาคนนั้นใส่เสื้อเชิทแขนยาวสีขาวและเสื้อกั๊กไหมพรมลายสก็อตสีน้ำตาลแก่ กางเกงของแกเป็นกางเกงธรรมดาๆสีเทา ตกอยู่ข้างๆแกเป็นไม้เท้าที่ทำจากไม้ ผมรีบเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อดูเหตการณ์ ชายคนนั้นค่อยๆลุงขึ้นมานั้งแล้วทำเสียงครวญครางในลำคอ ผมสังเกตุใบหน้าของแก เป็นใบหน้าของชายชราเอเชียผิวคล้ำ ผมของแกเป็นทรงแทรกกลาง หงอกธรรมชาติ
" หนุ่ม เห็นแว่นตาลุงไหม " ลุงคนนั้นพูดออกมาเป็นภาษาไทย
" อ่าว ลุงคนไทยหรอครับ ผมก็คนไทยเหมือนกัน ผมขอโทษจริงๆครับ ไม่ได้มองทาง " ผมโล่งอกที่ลุงไม่เป็นอะไรมาก นึกขึ้นได้ ผมรีบเอาโทรศัพท์มาดูเวลา เหลืออีก 2 นาที
" นี่หนุ่ม วานช่วยลุงหาแว่นตาหน่อยสิ ลุงไม่สามารถเดินได้ ถ้าลุงมองไม่เห็น " ลุงใช้ไม้เท้าพยุงตัวขึ้นยืน แล้วทำท่าทางค้นหาอะไรบางอย่าง
" ลุงครับ ผมต้องรีบไปจริงๆครับ ผมไม่อยากไปสายวันแรก ลุงลองหาดูดีๆนะครับ มันน่าจะอยู่แถวๆนี้ " ผมรีบลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ เหลืออีกสองนาที ผมไม่มีทางไปถึงห้องตรงเวลาถ้าไม่รีบ ผมรีบเดินหนีออกมา แต่พอจะก้าวขึ้นบันได ผมเปลี่ยนใจ เดินกลับไปหาตรงที่ลุงยืนอยู่อีกครั้ง ผมรีบก้มลงไปบนพื้นแล้วกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ผมเห็นแว่นของลุงตกอยู่ที่ตรงบันไดต่างระดับเล็กๆที่จะขึ้นไปบนห้องอาหาร
ผมรีบหยิบแว่นนั้นมาแล้วยื่นให้ลุงที่นั้งเงียบๆรออยู่ตรงขั้นบันไดอีกฝั่ง
" ขอบพระคุณหนุ่ม ..เพื่อเป็นการตอบแทน ลุงจะให้พรสองข้อ กล่าวมาได้เลย " ลุงพูดภาษาไทยออกมาชัดเจน ด้วยน้ำเสียงที่สุขุม เหมือนแกเน้นทุกคำให้ผมฟังอย่างชัดเจน ชัดถ้อย ชัดคำ
" ขอบคุณมากครับลุง แต่ผม..ผมไม่รู้จะขออะไรดี อีกอย่างผมต้องรีบไป " ไม่มีอะไรค้างคาใจ ผมรีบลุกขึ้นเดินออกไปอีกครั้ง
" ห้องเรียนที่หนุ่มจะไปอยู่บนชั้นสาม เดินตรงขึ้นไปจากที่แห่งนี้ จะเห็นบันไดอยู่ทางซ้ายมือ เดินขึ้นไปจนถึงชั้นสามแล้วเลี้ยวซ้าย ชั่วครู่ ห้องของหนุ่มจะอยู่ถัดมา ห้องที่ห้า" ลุงพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
" ลุงรู้หรอว่าผมจะไปห้องไหน "
" ห้อง สาม หนึ่ง หนึ่ง หก ถูกต้องไหม วิชาคณิตศาสตร์ที่หนุ่มมีความเกลียดชัง " ลุงตอบ อีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มนวล
" ลุง... ลุงรู้ได้ยังไงครับ " ผมรีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาดูอีกครั้ง ห้อง 3116 ไม่ผิดเพี้ยน วิชา คณิตศาสตร์ ไม่ผิดเพี้ยน และเรื่องที่ผมเกลียดมัน ก็ไม่ผิดเพี้ยนจากความจริงเลย
" ไม่ต้องพูดอะไรหรอก ลุงอยู่ทุกอย่างเกี่ยวกับหนุ่ม ลุงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ เว้่นเสียแต่.. " ลุงพูดขึ้นมาในระหว่างที่ผมอึ่งอยู่ " ยกเว้นเสียแต่ เรื่องส่วนตัวของลุง ลุงไม่สามารถรู้อะไรได้เลย ขนาดแว่นตาลุง ยังไม่รู้เลยว่ามันได้หายไปที่ใด "
" เอาหล่ะ ลุงทำให้หนุ่มสมหวังได้ สองครั้ง " ลุงพูดต่อ
" ผมจะขอได้จริงๆหรอครับ ..อะไรก็ได้หรอครับ "
" ถูกต้อง แต่ห้ามขอว่าให้ขอพรได้อย่างไม่หมดสิ้น มันผิดหลักกฎเกณท์และมันจะทำให้ชีวิตหนุ่มเสื่อมลง แย่ลง " ลุงเตือน
" นั้นสิครับ " ผมไม่รู้จะพูดอะไรตอบ
" หลายคนไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์ของการขอพร เขาไม่เข้าใจถึงสิ่งที่จะต้องเคียงคู่กันไปกันสิ่งที่ขอ บางคนที่ลุงเคยให้พรมา เขาขอให้ได้แฟนสาวที่มีรูปโฉมสวยงามที่สุด หรือบางคนขอให้มีเงินในธนาคารเพิ่มมูลค่าขึ้นเป็นร้อยล้าน แต่เขาไม่เข้าใจถึงสิ่งที่จะต้องคู่กันไปกับการมีภรรยาที่เต็มไปด้วยเสน่ห์หา สุดท้ายเพื่อนของเขาเลิกคบเพราะอิจฉาริษยา แฟนสาวคนนั้นมีนิสัยติดการพนันและตลอดเวลาที่คบกัน เขาไม่เคยมีความสุขเลยเพราะต้องคอยมากังวลว่าจะมีใครมาแอบรุมจีบเธอ ส่วนคนที่ขอให้มีเงินร้อยล้าน สุดท้ายเสียชีวิต เพราะกินดีอยู่ดีเกินไปทำให้มีน้ำหนักตัวเพิ่มขึ้นอย่างมาก อาศัยอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยข้าวของกองพูนจนเต็มไปทั่วบริเวณ สุดท้าย โดนของที่กองอยู่ด้านบนหล่นลงมาทับเสียชีวิต " ลุงพูดจนจบ
" แต่หนุ่มเป็นคนที่มีความคิดและมีจิตใจดี ลุงรู้ว่าหนุ่มจะขอในสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อตัวหนุ่มเอง " ลุงพูดต่อ
"...ครับ.. " ผมพูดขึ้นในที่สุด " ขอเวลาผมคิดหนึ่งคืน พรุ่งนี้เวลานี้ ผมจะมาหาลุงใหม่แล้วขอพรได้ไหมครับ "
" ใช้เวลาไตร่ตรองได้นานเท่าที่หนุ่มต้องการ " ลุงยิ้ม ผมหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาอีกครั้ง เวลาย้อนกลับมาเจ็ดโมง ห้าสิบห้านาที ? เหลืออีก5 นาทีก่อนถึงเวลาเข้าเรียน ??
" รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะเสียเวลา "
